ਜਗਮੋਹਣ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਹੀ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਮਜਬੂਰੀਵਸ। ਕੋਈ ਵਿਆਹ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿਚ ਭੋਗ ਆਦਿ। ਅਜ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਨਵਕਿਰਨ ਤੇ ਨਵਜੀਵਨ ਵੀ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਚੱਲਣ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸੰਗਰਾਂਦ ਦਾ ਦਿਹਾੜਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਪਰ ਮਨਦੀਪ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ। ਮਨਦੀਪ ਦਾ ਮੰਨਣਾਂ ਹੈ ਕਿ ਸੰਗਰਾਂਦ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣਾ ਜਿ਼ਆਦਾ ਸ਼ੁੱਭ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਦੋਵੇਂ ਮੁੰਡੇ ਵੀ ਹੁਣ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਣ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਦੀ ਰੋਟੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਚੰਗੇ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਨਵਕਿਰਨ ਇਕ ਦਿਨ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ,
“ਡੈਡ, ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਿੰਘ ਕਿਉਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ?”
ਜਗਮੋਹਣ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਸਿੰਘ ਨਹੀਂ ਲਗਵਾਇਆ ਹੋਇਆ। ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ,
“ਸੋ ਵੱਟ ! ਸਿੰਘ ਲਿਖਵਾਉਣ ਜਾਂ ਨਾ ਲਿਖਵਾਉਣ ਨਾਲ ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦੈ!”
“ਪੈਂਦਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ। ਪੀਪਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸਿੰਘ ਆਂ, ਉਹ ਸਮਝਦੇ ਆ ਮੈਂ ਹਿੰਦੂ ਜਾਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਆਂ।”